medalion

Zrobiłam sama z siebie, nikt mi nie kazał, nikt mnie nie zmuszał – zrobiłam – ten pierwszy. Chyba ostatnio nie miałam co robić, albo mi się nudziło, albo niepotrzebnie drewienko mi w ręce wpadło, sama nie wiem… zrobiłam i już.  I w dodatku  tak na grzecznie, na spokojnie, na klasycznie nawet, rzec by można.

Bez szaleństw i wytrysków.

Aż sama się zdziwiłam, jak „dzieło” ukończone oczom mym się objawiło. Nie to, żebym poszczególne etapy tworzenia przegapiła, nie tym razem – cały czas byłam przytomna i kojarzyłam co się robi… a potem, gdy już zobaczyłam co zrobiłam, to się zniesmaczyłam, że taki akuratny, że przewidywalny (bo pismo, bo równo, bo takie ecie-pecie 🙁 ), że taki poukładany i – nie oszukujmy się – nudny.

Dołożyłam mu nóżki. Nie pomogło, dalej był bez wyrazu.

Dołożyłam dwa złote ćwieki przy medalionie… niby lepiej, ale wciąż zbyt uczesany jakby.

Pomalowałam miedzianą miką wokół medalionu. Na nic.

A potem nadciągnął Nieletni. Łypnął okiem na stojące beleco, spojrzał dokładniej, zastanowił się chwilę i wypalił:

– Mamuś, a dla kogo to? – machnął górną kończyną  w kierunku, że niby tak tylko pyta.

– A dla nikogo – odrzekłam zgodnie z prawdą – tak sobie zrobiłam, nawet nie wiem po co.

– Trochę taki dziwny ci wyszedł – zauważył grzecznie i bardzo subtelnie.

– No. Trochę. Ale niech sobie ciut postoi, a potem najwyżej  przerobię.

– No to ostatecznie możemy się za-mie-nić – wycedził od niechcenia, sylabizując dla wzmocnienia efektu – o-sta-tecz-nie mogę go sobie wziąć, a ty jak już tak bardzo chcesz, to przerób sobie ten mój z autem, taki jestem.

No jakie to ja mam jednak ludzkie dziecko, pomyślałam z rozrzewnieniem, no anioł wprost, nie syn, jak on dba o mać swoją, rozczulałam się dalej, trzymając już w rękach ten z autem i czym prędzej zaszyłam się w swojej suterence.

– Już ja cię zrobię – szepnęłam czule do drewnianego – ja cię zrobię… nie będziesz ty ani grzeczny, ani uczesany…

A potem straciłam kontakt z bazą.

Gdy wróciłam ze światów równoległych, na stole stał on.

Listownik z dumnym napisem POST OFFICE i dyliżansem w czwórkę koni.

Nie był grzeczny.

Ani uczesany.

Ani spokojny.

Akuratny też nie.

Był złoto-srebrno-miedziany. I miał romby w ilości ogromnej (na środkowej ściance, na bokach i w tyle). I dyliżans, co „wyrywał” się w drogę (taki trochę 3D, ale nie sospeso, bo za tym nie przepadam), i był taki w sepii zza światów, i z turkusowymi jeziorkami, i był vintage 🙂

Tak, oba zrobiłam ja.

Dwa listowniki z dwóch biegunów.

Ten pierwszy, uczesany, z przedziałkiem z jedynie słusznej strony…

i ten drugi, rozczochrany i niepokorny, z metalowym kwadratem jak znaczkiem jakimś…