z życia ogrodu – Powolniak, spotkanie pierwsze…

Ci, którzy  znają mój ogród, wiedzą, że  mieszka w nim  Powolniak…

Powolniak to mięczak, powolny bardzo on jest (stąd zapewne i imię  jego), ale sympatyczny… sprytu też nie sposób mu odmówić, a do tego rozśmiesza mnie i bawi…

pierwszy raz spotkałam go jakiś czas temu  i to spotkanie – spisane wówczas przez Pióro dość wiernie – wyglądało tak :

Pewnej niedzieli siedzi sobie zamyślona Violunia na schodkach tarasu , patrzy z troską na stopnie i zastanawia się czy czas już je malować.

Nagle z trawy wychyla się ślimak :

– Pse Pani, cy ja mógłbym psejść się po schodku i zeskocyć w tlawę?

– A przejdź sobie – odpowiada Violunia.

Ślimak wgramolił się na schodek, przemaszerował po nim i zeskoczył w trawę .

 Violunia ponownie zamyśliła się nad malowaniem.

Po chwili ślimak znowu wychyla się z trawy:

– Pse Pani, cy ja mógłbym psejść się po schodku i zeskocyć w tlawę?

– No przejdź sobie! – odpowiada trochę już poirytowana Violunia …

Ślimak wgramolił się na schodek, przemaszerował po nim i zeskoczył w trawę.

 Violunia nieustannie myśli o malowaniu.

Po chwili ślimak znowu się wychyla:

– Pse Pani, cy ja mógłbym… – widzi wielką już irytację Violuni – … usiąść obok Pani??

– A siadaj – odpowiada zdziwiona Violunia.

Ślimak usiadł na schodku obok Violuni.

Siedzą tak sobie w milczeniu, siedzą (Violunia myśli o malowaniu)…

Aż tu z trawy wychyla się drugi ślimak:

-Proszę Pani, czy ja mógłbym przejść się po schodku i zeskoczyć w trawę?

Na to pierwszy ślimak:

– Spadaj oślizły!… Dobze mu powiedziałem, pse Pani??… :

😀 😀 😀

Potem nastąpiło spotkanie drugie….

ale o tym  już w następnym poście 😉

a póki co ogród w odsłonie czerwcowej…