WIDOK Z OKNA…

Butla jaka jest, każdy widzi.

Okrągła.

Albo nie.

Przysadzista.

Albo wprost przeciwnie.

Wysoka.

Albo niekoniecznie.

Ta była „albo nie”, „wprost przeciwnie” i „niekoniecznie”, co, nie powiem, nastawiło mnie do niej trochę przychylniej, bo jak już robić butlę, to niech ona będzie taka właśnie wprost przeciwnie, bo ja ogólnie tych na beee, to… no wiadomo.

A ta miała jeszcze dodatkowo okienka. Zaraz mi się skojarzyło ze starym, gotyckim zamkiem, co już na starcie dobrze rokowało na skończenie pracy w terminie. No i z całego butlowego zamówienie (a jest imponujące, szczególnie jak na mnie i moją do tych na beee… animozję) właśnie ona poszła na pierwszy ogień, bo istniała realna szansa, że te okienka zdołają mnie szybko w światy równoległe przenieść i cała technologia tworzenia zbytnio mnie nie zestresuje 😉

No to i od nich właśnie zaczęłam, od okienek znaczy. Wciąż mi się tłukło powiązanie z tym gotykiem – okna strzeliste, szkło nieprzezroczyste, znaczy owszem, przezroczyste, ale nie tak do końca, jakieś takie ornamentowe, zamazane w tej swojej przezroczystości, pokazujące tylko kontury tego co poza nim. 

Postanowiłam więc to szkło „zmrozić”, dodałam do niego trochę turkusu (wciąż trzyma mnie w swoich okowach i odpuścić nie zamierza), zrobiłam obramowanie, i… odpłynęłam sobie spokojnie i błogo. 

A potem narodziła się ta oto Butla Dla Ewy 🙂

Jest złoto-brązowa, z czterema ornamentowymi okienkami w kolorze przytłumionego turkusu i maleńkimi drobinkami złota, przez które widać lekko zamazane, nostalgiczne drzewa.

Zdjęć jak zwykle milionpięćsetstodziewięćset, więc niech oglądają tylko naprawdę zdeterminowani.

Mam nadzieję, że Ewa będzie zadowolona…